Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

Esperando la última hora...

Έφτασε πάλι η τελευταία μέρα του χρόνου.



Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, αργά, πολύ αργά το βράδυ, όταν όλοι έχουν κοιμηθεί και τα μόνα φώτα που φέγγουν είναι τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια, κάθομαι μόνη μου, στην αγαπημένη μου γωνιά του σπιτιού και σκέφτομαι τη χρονιά που πέρασε...



2008... Πόσο διαφορετική χρονιά. Πόσο "γεμάτη", πόσο έντονη, πόσο ιδιαίτερη...



Το 2008 με βρήκε στην πλατεία του Trocadero να κοιτάω τον Πύργο του Άιφελ... Γύρω μου άνθρωποι απ' όλα τα μέρη της γης, τουρίστες, φοιτητές, διάφοροι... Όλοι στριμωγμένοι περιμέναμε την αλλαγή του χρόνου. Φορούσα, θυμάμαι, την καλή μου μαύρη φούστα, ναι αυτή με το φουρό, κόκκινα παπούτσια κι ένα κόκκινο κασκόλ. Ήθελα να υποδεχτώ το χρόνο με τα καλά μου. Όμως, ακόμα κι αν τα κόκκινα γοβάκια μου πατούσαν στην Place de Trocadero, το μυαλό μου πετούσε στην Αθήνα, στο σπίτι μου, στους φίλους μου, στην πόλη μου... Ήταν από τις λίγες στιγμές που αισθανόμουν ξένη. Μου έλειπε η θαλπωρή του πατρικού μου σπιτιού, η μυρωδιά από τα μελομακάρονα, η βασιλόπιτα της γιαγιάς... Το μικρό μου σπιτάκι στο 15ο διαμέρισμα, δεν είχε χριστουγεννιάτικο δέντρο. Είχε μοναχά κάποια στολίδια που είχα αγοράσει ένα κρύο απόγευμα από τα Τati στη Μονμάρτη και λίγα φωτάκια από τα Monoprix της γειτονιάς. Α! Και όλες τις χριστουγεννιάτικες κάρτες που μου είχαν στείλει φίλοι και συγγενείς από την Ελλάδα. Εκείνη την Πρωτοχρονιά, λοιπόν, είπα στον εαυτό μου, πως δε θα ξαναλείψω ποτέ τις γιορτές από το σπίτι μου.



Πέρασε ένας χρόνος από τότε (σαν χτες μου φαίνεται...).



Φέτος θα είναι όλα όπως πάντα. Η αλλαγή του χρόνου θα με βρει στο σπίτι μου, με την οικογένειά μου και τους φίλους μας. Στην αντίστροφη μέτρηση δε θα μετρήσουμε "dix, neuf, huit, sept, six, cinq...", αλλά θα πούμε "δέκα, εννιά, οχτώ, εφτά..."...Κι όταν μπει ο καινούργιος χρόνος δε θα ευχηθούμε "Bonne Année", αλλά "Καλή Χρονιά"... Θα κόψουμε τη πατροπαράδοτη βασιλόπιτα της γιαγιάς και όχι galette de roi... Κι ίσως κανείς να μην καταλάβει γιατί αυτές οι μικρές λεπτομέρειες έχουν τόσο μεγάλη σημασία για μένα, ούτε γιατί απολαμβάνω τόσο πολύ τη χριστουγεννιάτικη σπιτική ζεστασιά.




Φεύγοντας αυτή η χρονιά μου αφήνει 2008 αναμνήσεις, άλλες τόσες εικόνες, ακόμα περισσότερες στιγμές... Τα ταξίδια που έκανα, τα μέρη που επισκέφτηκα, οι δρόμοι που περπάτησα, οι θάλασσες που αγνάντεψα... Μα πάνω απ' όλα οι άνθρωποι που γνώρισα. Όλοι αυτοί με τους οποίους μοιράστηκα σκέψεις, όνειρα, ανησυχίες, ελπίδες... Όλοι αυτοί που θα μείνουν , αλλά και άλλοι με τους οποίους μπορεί να μην ξανασυναντηθούμε ποτέ...
Όλα αυτά τα κλείνω μέσα μου και περιμένω.



Καλή Πρωτοχρονιά!






Μaría.
31.12.08

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

Ένα συννεφιασμένο πρωινό στο κέντρο της πόλης...

Σήμερα ξύπνησα σχετικά νωρίς. Έπρεπε να βρίσκομαι στις 8.30 σε ένα λύκειο στην Πλάκα για να παρακολουθήσω την προγραμματισμένη μου διδακτική άσκηση.


Φτάνοντας, αντίκρισα την πόρτα του σχολείου κλειστή, είχαν κατάληψη... Φυσικά κανένας υπεύθυνος από το Πανεπιστήμιο δε σκέφτηκε να μας ειδοποιήσει να μην πάμε άδικα, διότι άλλωστε αν δεν ταλαιπωρηθεί ο φοιτητής σ' αυτή τη χώρα, ποιος θα ταλαιπωρηθεί;


Επειδή, όμως, το πρωί είναι από τις αγαπημένες μου ώρες στο κέντρο της πόλης (η άλλη είναι το απόγευμα), δεν με πείραξε και πολύ...


Αυτό το πρωινό λοιπόν, με τον συννεφιασμένο ουρανό:


  1. Περπάτησα στους δρόμους του κέντρου. Οι ρυθμοί ήταν αργοί. Τα καταστήματα δεν είχαν ανοίξει ακόμα. Δεν είχε πολύ κόσμο. Ηρεμία...

  2. Ήπια έναν καφέ στην Ομήρου, ακούγοντας μουσική βαλς και πιάνο...

  3. Συζήτησα με μία φίλη για τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Δυστυχώς δεν καταλήξαμε σε αισιόδοξο συμπέρασμα.

  4. Νοστάλγησα για λίγο μαζί της την περσινή μας παριζιάνικη ζωή ...

  5. Αγόρασα χριστουγεννιάτικες κάρτες από το Ε.Λ.Ι.Α. για να στείλω στους φίλους μου στο εξωτερικό.

  6. Ο υπεύθυνος του βιβλιοπωλείου μου χάρισε μία αφίσα του Γιάννη Μόραλη, που τόσο μου άρεσε.

  7. Αγόρασα δύο καλσόν, ένα μπλε και ένα γκρενά.

  8. Πήρα το λεωφορείο.

  9. Στη διαδρομή χάζευα από το παράθυρο την πόλη μου.

  10. Χάζευα τους δρόμους.

  11. Χάζευα τους ανθρώπους.

  12. Σκέφτηκα πως η ζωή είναι ωραία.

  13. Άκουσα τη συζήτηση μιας γιαγιάς και ενός παππού από το πίσω κάθισμα, οι οποίοι προσπαθούσαν να βρουν απάντηση στο αγωνιώδες τους ερώτημα "Γιατί οι νέοι δεν πάνε να διαδηλώσουν σε περιοχές ακατοίκητες, ώστε να αποφευχθούν και οι υλικές ζημιές"!!!!

  14. Στο λεωφορείο μπήκε και ένας ακορντεονίστας. Αφέθηκα τόσο πολύ στη μουσική του, που ξεχάστηκα και κατέβηκα σε μια στάση παραπάνω. Αλλά δεν με πείραξε.

  15. Γυρίζοντας σπίτι έκανα μια στάση στο φούρνο της γειτονιάς. (Ποτέ μου δεν μπόρεσα να αντισταθώ στη μυρωδιά ενός φούρνου.)

  16. Γύρισα σπίτι.

  17. Άναψα αμέσως τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια.

  18. Κάθισα στο γραφείο μου και ξεκίνησα να γράφω τις ευχετήριες κάρτες.

  19. Γράφοντας τις διευθύνσεις για τον κάθε παραλήπτη, ταξίδεψα για λίγο: Παρίσι, Μαδρίτη, Βαρκελώνη, Ρώμη, Μεξικό...

  20. Ξανασκέφτηκα πως η ζωή είναι ωραία, όταν έχεις ανθρώπους να σ' αγαπούν. Όπου κι αν βρίσκονται.


Και κάπως έτσι, αυτό το συννεφιασμένο πρωινό, μου φάνηκε πως, μετά από πολλές μέρες, ανάσανα λίγο.


María,
17.12.2008

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

Προς όλους.

"Να αγαπάς την ευθύνη.


Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου

έχω χρέος να σώσω τη γής.


Αν δε σωθεί, εγώ φταίω."



Νίκος Καζαντζάκης, Ασκητική



María.
15.12.08

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Feliz (¿?) Navidad ή Σκέψεις εν όψει Χριστουγέννων...

Άλλο ένα απόγευμα Κυριακής... Από το ραδιόφωνο ακούγονται χριστουγεννιάτικες μελωδίες, τα κεράκια τρεμοπαίζουν μέσα στα κόκκινα κηροπήγια και ένας φωτεινός Άγιος Βασίλης από το μπαλκόνι της απέναντι πολυκατοικίας μου χαμογελά- ή τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται... Κουλουριασμένη στον καναπέ μου με μια ζεστή καρό κουβέρτα, χαζεύω τα φωτάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου... Απολαμβάνοντας τη θαλπωρή του σπιτιού μου αισθάνομαι ευτυχισμένη... Τα Χριστούγεννα έρχονται...


Ξαφνικά, δεν ξέρω γιατί, τα φωτάκια αρχίζουν να θολώνουν. Πάλι αυτός ο κόμπος στο λαιμό. Και μια πικρή γεύση στο στόμα.


Σκέφτομαι...Την ώρα που εγώ χαίρομαι τη ζεστασιά του σπιτιού μου περιμένοντας τις γιορτές, ένα παιδικό δωμάτιο και ένα θρανίο θα μένουν για πάντα άδεια. Η πόλη μου κάηκε. Η Σχολή μου είναι για άλλη μια φορά κλειστή. Οι νέοι της χώρας μου-όπως κι εγώ-είναι οργισμένοι, αηδιασμένοι από όλα. Ζούμε σε ένα κράτος που καθημερινά σκοτώνει τα όνειρα μας, ενίοτε μάλιστα σκοτώνει κι εμάς μαζί με αυτά- έτσι, για να είναι σίγουρο πως δεν έμεινε τίποτα πίσω. Κυριαρχεί παντού ο φόβος και η ανασφάλεια. Και μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, τα Χριστούγεννα καταφθάνουν. Εγώ, όμως, δεν έχω πια τη διάθεση να τα υποδεχτώ με χαρά. Κι όσο κι αν ο Jose Feliciano μου εύχεται από το ραδιόφωνο "Feliz Navidad", εγώ αμφιβάλλω για το πόσο "feliz" μπορούν να είναι αυτά τα Χριστούγεννα, όταν τα στοιχειώνει η δολοφονία ενός παιδιού.

Και πιο πολύ με πληγώνει και με προβληματίζει το γεγονός ότι βιαζόμαστε όλοι να ξεχάσουμε, να πάμε παρακάτω. Ναι, είπαμε, η ζωή συνεχίζεται, αλλά... Πάντα υπάρχει ένα "αλλά". Χτες, Σάββατο βράδυ, οι δρόμοι ήταν πάλι γεμάτοι από κόσμο που κατευθυνόταν...στα νυχτερινά κέντρα! Μία μόνο εβδομάδα μετά το τραγικό συμβάν, ο Έλληνας βγαίνει έξω, πάει στα μπουζούκια, πίνει, χορεύει στα τραπέζια, πετάει λουλούδια, ξενυχτάει, ξεχνάει. Δεν λέω ότι θα ωφελούσε κάποιον αν όλοι αυτοί έμεναν χτες σπίτι τους. Σίγουρα το παιδί δεν θα γυρνούσε πίσω, ούτε οι ζημιές που προήλθαν από τις λεηλασίες και τους βανδαλισμούς θα αποκαθίσταντο δια μαγείας, ούτε βέβαια θα λύνονταν μ' αυτόν τον τρόπο τα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα της χώρας μας. Ωστόσο, είναι τόσο, μα τόσο απογοητευτικό να βλέπεις πόσο βιαζόμαστε όλοι να ξεχάσουμε, να τα αφήσουμε όλα πίσω, να συνεχίσουμε τη ζωούλα μας ανενόχλητοι, ήσυχοι, χωρίς ίχνος προβληματισμού και κοινωνικής ευαισθησίας, αδιάφοροι. Γιατί άλλωστε..."δεν θα αλλάξουμε εμείς τον κόσμο"...

Δεν υπήρξα ποτέ απαισιόδοξο άτομο, όμως μεγαλώνοντας γίνομαι όλο και πιο ρεαλίστρια, γεγονός που με προβληματίζει ακόμα περισσότερο. Μακάρι να ένιωθα ξανά όπως αυτά τα 15χρονα παιδιά που βγαίνουν τώρα στους δρόμους και διεκδικούν το δικαίωμα να ονειρεύονται και να ελπίζουν. Που τα βάζουν με τα πρέπει και την αδικία της κοινωνίας. Που πιστεύουν πως "ναι, θα τον ρίξουμε μια μέρα ανάσκελα τον πόνο..." Που οραματίζονται ένα καλύτερο αύριο, κι ας λένε κάποιοι πως το μόνο που ζητούν είναι ένα διάλειμμα ανάμεσα στα starbucks και τα ψώνια στο mall. Μακάρι να μπορούσα να πιστέψω όπως και αυτά στο ανέφικτο, έστω και για μια στιγμή.



Έρχονται τα Χριστούγεννα αλλά εγώ αρνούμαι να χαθώ στους εορταστικούς ρυθμούς της λήθης .




María.
14.12.08


Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008



"Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα."


Νικόλας Άσιμος.



Μaría.
12.12.08

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Χωρίς τίτλο.


Πόσο σκληρό

αλλά και πόσο αληθινό

αυτό το ... "και η ζωή συνεχίζεται...".



Μaría.
11.12.08


Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος...


Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν
θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους ,θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα 'ναι
για να γκρεμίζει την αδικία
.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,
ούτε στιγμή να ξεχαστείς
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις
για να ζήσουν οι άλλοι.

Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι
ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι
μπρος στα ντουφέκια!

Τάσος Λειβαδίτης.

Το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη πιο επίκαιρο από ποτέ...

Μaría.

09.12.08


Είσαι νέος...

Είσαι νέος-το ξέρω-και δεν υπάρχει τίποτε.
Λαοί, έθνη, ελευθερίες, τίποτε.
Όμως, ε ί σ α ι. Και την ώρα που
Φεύγεις με το' να σου πόδι έρχεσαι με τ' άλλο
Ερωτοφωτόσχιστος
Περνάς θέλεις δε θέλεις
Αυλητής φυτών και συναγείρεις τα είδωλα
Εναντίον μας. Όσο η φωνή σου αντέχει.
Πώς της παρθένας το τζιτζίκι όταν το πιάνεις
πάλλονται κάτω από το δέρμα σου οι μυώνες
ή τα ζώα που πίνουν κι ύστερα κοιτούν
πώς σβήνουν την αθλιότητα: ίδια εσύ
Παραλαμβάνεις απ' τους Δίες τον κεραυνό
Και ο κόσμος σου υπακούει. Εμπρός λοιπόν
Από σένα η άνοιξη εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή
Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσα με το πι.
Οδυσσέας Ελύτης.
"Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ"
María.
09.12.08

"Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα, ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μας." *

(Στη φωτογραφία ο 15χρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος που δολοφονήθηκε από ειδικό φρουρό της ελληνικής αστυνομίας το βράδυ του περασμένου Σαββάτου στα Εξάρχεια.)



Κοιτάω τη φωτογραφία αυτού του παιδιού ξανά και ξανά.

Δεν βρίσκω λόγια να εκφράσω την οργή, τον πόνο, την αγανάκτηση μου.

Κι αυτόν τον κόμπο στο λαιμό που από το Σάββατο το βράδυ δε λέει να φύγει.

Όχι, δε θα σταθώ στους βανδαλισμούς και στις λεηλασίες των καταστημάτων και των κτιρίων. Δεν είμαι υπέρ της βίας ούτε ως λύση ούτε ως μορφή εκδήλωσης δυσαρέσκειας.

Εδώ, όμως, δολοφονήθηκε ένα παιδί εν ψυχρώ. Καταλύθηκε κάθε έννοια δημοκρατίας και δικαίου. Κι αυτή η δολοφονία είναι για μένα πέρα και πάνω από Χ τζαμαρίες.

Ας σταθούμε, λοιπόν, στο γεγονός καθ' αυτό, στην ουσία της που δεν είναι άλλη από την αφαίρεση της ζωής ενός παιδιού με τον πιο κυνικό τρόπο. Ποιος θα απαντήσει στο "ΓΙΑΤΙ" μας;;;;;

ΠΟΙΟΣ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;


*Με αυτήν τη φράση ολοκληρωνόταν η επιστολή που μοίρασαν σήμερα οι φίλοι και οι συμμαθητές του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου στην κηδεία του.




María.

09.12.08

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

Κυριακή απόγευμα...

Κυριακή απόγευμα...

Κοιτάς το παράθυρο

Ο ουρανός αλλάζει χρώμα

Σκέφτεσαι

Ταξιδεύεις

Ένα δάκρυ

Νοσταλγία

Χαρμολύπη

Είναι Κυριακή.

Ανοιχτό τετράδιο

Ξύλινο μολύβι

Ζεστός καφές

Πικρή σοκολάτα

Γαλλικές μελωδίες

Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία

Αναμνήσεις

'Ονειρα

Το χθες

Το σήμερα

Φεύγεις

Επιστρέφεις

Ένα ακόμα δάκρυ.

Κοιτάς από το παράθυρο...

Νύχτωσε...

María.

30.11.08

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Cuando te quedas solo.....


Cuando te quedas solo, eres espejo

de lo que fuiste:

una mañana

contemplada desde el balcón

entornado; unos pasos

armoniosos que no has seguido

para no derramar tu gozo;

unas cuantas palabras

que te cambiaron más que el tiempo;

una mirada que se ahogó

como luz en tus venas;

un viaje que nunca querías

terminar; tu alma ausente

de lo que esperaba

al quedarte tan solo.


ÁNGEL CRESPO.


(Foto de Soledad Aragón)

María.
26.11.08

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

΄Ενα ταξίδι...





Πάνε περίπου δύο χρόνια που διάβασα αυτό το άρθρο της Μαρίας Γιαχνάκη και πιστεύω ότι είναι από τα λίγα άρθρα με τα οποία έχω τόσο πολύ ταυτιστεί, αναγνωρίζοντας τον εαυτό μου στην κάθε γραμμή...




Ένα ταξίδι...


" Πόσο συχνά μπορούν να κατανοήσουν οι γύρω σου τη διαρκή σου ανάγκη να ταξιδεύεις, να φεύγεις χωρίς να νιώθεις ότι αφήνεις κάτι πίσω. Ίσως σχεδόν ποτέ κανείς δεν σου αναγνωρίσει το δικαίωμα στην ελευθερία που σου προσφέρει ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι που στην πραγματικότητα έχουμε όλοι ανάγκη σε ακανόνιστες στιγμές της ζωής μας. Γιατί η διαδρομή, το ταξίδι από μόνο του σε κάνει πιο μοναχικό, σε αδειάζει από τις καθημερινές σου εικόνες και σε ετοιμάζει να δεχθείς καινούργιες περιστάσεις. Να οσφριστείς ξένες μυρωδιές, να ακούσεις άλλους ήχους και να νιώσεις διαφορετικά συναισθήματα.


Κανείς ποτέ δε γυρίζει πίσω ίδιος από ένα ταξίδι, τίποτα δεν είναι όπως πριν και τίποτα δεν το αξιολογείς όπως πρώτα. Ένας ξένος πολιτισμός σε κάνει πιο πλούσιο, σου προσθέτει κομμάτια άγνωστα στο χάρτη των γνώσεών σου. Ένας διαφορετικός τρόπος ζωής σε κάνει να θες να δοκιμάσεις νέα πράγματα, εκτός κι αν σε κάνει να εκτιμήσεις αυτά που ήδη έχεις. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση από ένα ταξίδι κουβαλάς στις αποσκευές σου πάντα κάτι καινούργιο και το βάρος τους είναι μεγαλύτερο. Η σκέψη του ταξιδιού σε αλλάζει.


Από τη στιγμή που θα αποφασίσεις να φύγεις, μέχρι να βρεις τον προορισμό και να φτάσεις, έχεις ήδη ενημερωθεί για τον τόπο που πας. Ξεκινάς έτοιμος να ρουφήξεις κάθε τι δικό του. Τη νοοτροπία των ανθρώπων, την επιθυμία να τραυλίσεις δυο τρεις λέξεις στη γλώσσα τους κι ας είναι δύσκολη. Δηλώνεις αυτόματα με αυτή την προσπάθεια΄ότι γίνεσαι ένα με τον αέρα που αναπνέεις, με τους ανθρώπους που συναντάς. Τα ταξίδια είναι γι αυτούς που θέλουν να ζουν την κάθε στιγμή, που θέλουν να πάνε τη ζωή τους ένα βήμα παραπέρα, που ξέρουν ότι καμία διήγηση κανενός, ούτε καμία φωτογραφία που τράβηξε κάποιος δεν θα είναι αρκετή για να καταλάβουν τις ιδιαιτερότητες ενός τόπου.


Οι αγορές του κόσμου, τα αξιοθέατα, τα χωριά στο νότο, στα βάθη άλλων χωρών, τα ορεινά, τα πεδινά, τα ποτάμια, οι καταρράκτες, οι ουρανοξύστες, τα εμπορικά κέντρα, οι όπερες, τα μεγαλόπρεπα κτίρια, οι φτωχικές περιοχές σε όποια μέρη του κόσμου κι αν βρίσκονται σε κάνουν να νιώθεις διαφορετικά από αυτό που είσαι, που κάνεις ή που θέλεις. Ο παραδοσιακός καφές σε μικρό καφενεδάκι ή το ακριβό φαγητό σε πολυτελές εστιατόριο. Η προσπάθεια που καταβάλλεις να σε κατανοήσει κάποιος από το παζάρι μιας χώρας του τρίτου κόσμου, μέχρι να σου δώσει αυτό που θες, αλλά και η διακριτική πολιτισμένη συναλλαγή με κάποιον άλλον από προηγμένη χώρα. Η συζήτηση με έναν νεαρό αλλόθρησκης χώρας για τη διαφορετική σας θρησκεία είναι ο πολιτισμός του ταξιδιού που τον κουβαλάς για πάντα, που ζεις μαζί του και δεν τον αποχωρίζεσαι....."

("Le vrai voyage de découverte ne consiste pas à chercher de nouveaux paysages mais à avoir de nouveaux yeux."-Marcel Proust)

María.
23.11.2008.





Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008

"Πάντα να στοχεύεις στο ανέφικτο..."


Γράφτηκε: 10 Οκτωβρίου 2008
Σήμερα βγαίνοντας από το σπίτι βρήκα στο γραμματοκιβώτιο ένα γράμμα για μένα. Ήταν ένας φάκελος ροζ-κρεμ και πάνω του είχε τυπωμένο έναν Πύργο του Άιφελ και διάφορα καλλιγραφικά γράμματα στα γαλλικά. Θύμιζε άλλη εποχή...
Ήταν από το Παρίσι!!!!! Μία καλή μου φίλη μού είχε υποσχεθεί να μου στέλνει κάθε τόσο μια carte postale parisienne για να θυμάμαι και να νοσταλγώ...
Μέσα στην κάρτα της μου έλεγε τα νέα της και με ρωτούσε τα δικά μου.
Τέλειωνε με τη φράση..."Σε φιλώ πολύ, και πάντα να στοχεύεις στο ανέφικτο....."
Τη διάβασα πολλές φορές. Ξανά και ξανά. "Πάντα να στοχεύεις στο ανέφικτο..."
Στο ανέφικτο....στο ανέφικτο....Να στοχεύεις στο ανέφικτο...
Κι αυτό θα κάνω.
Μaría.
Oκτώβριος 2008

Ce n'est qu'un au revoir....



Γράφτηκε: 20 Ιουνίου 2008

Τόπος: Quai de la Saine, Paris


Aναρωτιέμαι...

Πώς πέρασε κιόλας ένας χρόνος...

Σαν χθες μου φαίνεται που έφτασα μόνη μου, με τη βαλιτσούλα μου... Χωρίς σπίτι, χωρίς να ξέρω κανέναν... Μόνη πρώτη φορά, σε ξένη χώρα... Γεμάτη όνειρα, ελπίδες, έτοιμη να ζήσω αυτό το χρόνο όσο πιο έντονα μπορούσα... Να ταξιδέψω, να γνωρίσω τον κόσμο... Να δω, να μάθω, να καταλάβω...

Πόσα συναισθήματα μου γέμισε αυτή η πόλη... χαρά, λύπη, ελπίδα, μοναξιά, ενθουσιασμό, απογοήτευση...Όλα μαζί και όλα ανακατεμένα...

Τώρα ξέρω πως την έχω αγαπήσει πολύ αυτή την πόλη.

Φεύγοντας θα της αφήσω ένα κομμάτι μου...που θα μένει πάντα πίσω και θα με περιμένει... Δεν ξέρω αν θα ξαναγυρίσω ποτέ για να ζήσω εδώ...Ίσως είναι η τελευταία φορά που η παριζιάνικη ζωή είναι καθημερινότητα μου...


Θα μου λείψει το Παρίσι.

Θα μου λείψει το δικό μου Παρίσι.

Θα μου λείψει αυτό το ποτάμι που τόσες φορές συντρόφευε τις στιγμές μου... Που κάθε φορά έπαιρνε τα προβλήματα μου μακριά...

Θα μου λείψουν τα στενά δρομάκια που χανόμουν με τις ώρες...τα μικρά καφέ...τα φωτισμένα παράθυρα τη νύχτα...

Θα μου λείψει το μωβ του ουρανού πριν τη δύση...

Θα μου λείψει το σπιτάκι μου...το πρώτο μου σπιτάκι...

Κι αυτή η αίσθηση πως μια γωνιά σ' αυτή την πόλη είναι μόνο δική μου...

Θα μου λείψει αυτή η αίσθηση ελευθερίας που μου δίνει αυτή η πόλη...

Ακόμα και η μοναξιά που μου προκαλεί..Κι αυτή θα μου λείψει.

Το Παρίσι είμαι εγώ, είναι σαν κι εμένα. Γι αυτό τ' αγαπώ.

Κι όσο κι αν με πλήγωσε κάποιες στιγμές, ξέρω πως ποτέ δεν με πρόδωσε.

Τώρα που φεύγω μπορώ να πω πια πως ναι, τ' αγαπάω το Παρίσι, είναι η πιο μαγική πόλη, η πιο ιδιαίτερη...


Ένας κύκλος κλείνει..

Ένας άλλος ανοίγει...

Αυτό το χρόνο έγινα πιο δυνατή. Κι αυτό το οφείλω στο Παρίσι.

Δε θέλω να πω αντίο.

Γιατί το ξέρω.

Το νιώθω...


.....ce n'est qu'un au revoir.....



María.

Paris, 20.6.08