Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Barcelona: Μέρος Ι. : Οι πρώτες μέρες

Πέρασαν κιόλας δέκα μέρες στη Βαρκελώνη...
Δέκα μέρες που μου φάνηκαν χρόνια.


Οι φίλοι μου με ρωτούν πώς μου φαίνεται η καινούργια μου ζωή, πώς είναι το σπίτι, πώς είναι η πόλη, πώς είμαι εγώ...
Θα ήθελα πολύ να μπορώ να τους πω ότι είμαι ενθουσιασμένη, γοητευμένη, χαρούμενη...
Θα ήθελα να μπορώ να τους πω ότι είμαι δυνατή, ότι τα άφησα όλα πίσω, ότι κατάφερα να πετάξω από το παράθυρο του αεροπλάνου ό, τι με στεναχωρούσε και να πάρω μόνο ό, τι με κάνει χαρούμενη...
Θα ήθελα να τους πω ότι δεν φοβάμαι τα βράδια, ότι απολαμβάνω τη μοναξιά μου και την ελευθερία μου.
Θα ήθελα να τους πω ότι χαμογελάω πολύ, ότι μέσα μου νιώθω μια απέραντη ευτυχία και ότι είμαι καλά.


Αντίθετα...
Αντίθετα πρέπει να τους πω ότι η αλλαγή είναι τόσο μεγάλη, που δεν την αντέχω.
Να τους πω ότι δεν είμαι τόσο δυνατή όσο νομίζουν, ότι πονάω πολύ.
Να τους πω ότι την πρώτη μέρα ξέσπασα όσα κρατούσα μέσα μου μέρες πριν φύγω.
Να τους πω ότι είμαι πολύ ευάλωτη.
Τόσο πολύ που τον πήρα τηλέφωνο την πρώτη κιόλας μέρα πανικόβλητη για την καινούργια ζωή που ξεκινούσε χωρίς εκείνον.
Να τους πω ότι όλος μου ο δυναμισμός, η αυτοκυριαρχία, όλα, όλα κατέρρευσαν μέσα στα λίγα λεπτά που τον παρακαλούσα να μη μ' αφήσει αυτήν τη δύσκολη στιγμή.
Να τους πω ότι, ναι, όντως εγώ ήμουν που παρακαλούσα κάποιον να μείνει πλάι μου, έγω που πάντα πίστευα ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να προσπαθούν να είναι δίπλα μας, πρέπει μόνο να το θέλουν.
Θέλω να τους πω ότι έχω καταρρεύσει.
Ότι τους χρειάζομαι πιο πολύ από ποτέ.


...............................................................................................

Όλες αυτές τις δέκα μέρες έβρεχε καταρρακτωδώς.
Κι εγώ θυμόμουν αυτό το στίχο του Verlaine που λέει "Il pleure dans mon coeur comme il pleut sur la ville..."


................................................................................................

Σήμερα το πρωί έφυγε και η μαμά.
Δεν είναι η πρώτη φορά που την αποχαιρετώ, αλλά δεν ξέρω γιατί αυτή τη φορά ένιωθα διαφορετικά από τις προηγούμενες...
Επιστρέφοντας από το αεροδρόμιο, βρήκα στην πόρτα του σπιτιού ένα χαρτάκι που έγραφε... "ΘΕΛΩ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΠΟΡΩ!", Μαμά.


Νιώθω ότι με αυτή τη φράση πρέπει να κλείσω τη συγκεκριμένη ανάρτηση...







Μαρία.
23.09.2009

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Η μαμά έχει δίκιο , Μαράκι.
Ne sois pas triste.. tache d’être heureuse..
Κάθε αρχή είναι δύσκολη..αλλά εσύ να λες «μπορώ» και να μη λυγάς.
Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό. Να το θυμάσαι.
..:)

K.

Vive La Vie... είπε...

Περιμένω το χρόνο να κάνει τη δουλειά του...