Είναι κάτι ταινίες...
Οι πρωταγωνίστριες ζουν έντονα, πονάνε, ερωτεύονται, χωρίζουν, πληγώνονται, κλαίνε, γελάνε...
Όταν φτάνουν στα όριά τους, βγαίνουν έξω... Παίρνουν τους δρόμους, χάνονται στο απρόσωπο πλήθος... Άνθρωποι τις προσπερνούν, ο αέρας τους παίρνει τα μαλλιά, ο φακός κάνει κοντινό στα υγρά τους μάτια... Κι εκείνες περπατάνε, περπατάνε... Προς άγνωστη κατεύθυνση.. Είναι μόνες... Μόνο περπατάνε... Στη μεγάλη πόλη... Τα φώτα των δρόμων λαμπερά, έρχονται σε αντίθεση με το δικό τους σκοτάδι... Τον πόνο, το κενό. Κι εκείνες συνεχίζουν να περπατάνε. Σε όλη τη σκηνή ακούγεται ένα τραγούδι μποέμ, νοσταλγικό, μελαγχολικό... Τα δάκρυά τους κυλούν πιο γρήγορα. Δεν προσπαθούν να τα συγκρατήσουν, κανένας περαστικός δε θα νοιαστεί για τα δικά τους δάκρυα... Περπατάνε, περπατάνε...
Μόλις τελειώσει η σκηνή, επιστρέφουν σπίτι πιο δυνατές. Με την καρδιά κομματιασμένη, αλλά πιο δυνατές. Το διακρίνεις στο βλέμμα τους. Πιο δυνατές.
Σήμερα.
Σήμερα, είπα, θα χαθώ κι εγώ στους δρόμους. Θα περπατήσω, θα κλάψω, θα πονέσω, θα λυτρωθώ... Και μετά, θα γυρίσω πιο δυνατή. Δεν μπορεί, έτσι θα γίνει... Το έχω δει και στις ταινίες!
Πήγα.
Περπάτησα.
Έκλαψα.
Γύρισα.
Συμπέρασμα: Μερικά πράγματα, μόνο στις ταινίες συμβαίνουν...
Όχι, δεν επέστρεψα πιο δυνατή.
Μαρία.
11.10.2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου