Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

Χωρίς λόγια.

Τον τελευταίο καιρό όλη με ρωτάνε για την Ελλάδα. Τι γίνεται εκεί, πόσο χάλια πάνε τα πράγματα, πόσο φτωχοί είμαστε κλπ κλπ. Κι εγώ κάθομαι στη μέση και δεν ξέρω τι να απαντήσω... Κάποιες φορές χαμογελώ αμήχανα, κάποιες αυτoσαρκάζομαι γιατί χωρίς λίγο χιούμορ χαθήκαμε, και κάποιες άλλες θυμώνω. Θυμώνω που έχω βρεθεί χωρίς να το θέλω σε μια κατάσταση να πρέπει να δίνω εξηγήσεις, να απολογούμαι, να εξηγώ. Τι να εξηγήσεις και τι να πρωτοπείς για ένα κράτος διεφθαρμένο, ανοργάνωτο, απόν...;


Σήμερα άνοιξα τον υπολογιστή και άρχισα να διαβάζω τα νέα της ημέρας, όπως κάθε μέρα. Κι έπεσα πάνω στη γενική απεργία. Και μετά σε αυτό το συμβάν που δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω, θλιβερό, τραγικό...


Και ξανασκέφτηκα πως είμαστε όλοι άξιοι της τύχης μας. Γιατί σε μια τόσο μεγάλη απεργία που τόσο άνθρωποι θέλησαν να διεκδικήσουν το δίκαιο και το σωστό, κάποιοι άλλοι θέλησαν για άλλη μια φορά να στρέψουν το ενδιαφέρον αλλού. Μπράβο μας, λοιπόν. Μπράβο μας που δεν έχουμε ακόμα καταλάβει ότι η βία δεν είναι λύση ούτε ιδεολογία.



Και μετά σκέφτηκα τη δική μου θέση. Πώς κοιτάω τα πράγματα από μακριά, από την ασφάλεια που μου δίνει το να είμαι μακριά...(αν είναι ασφάλεια...) Και μόνο θλίψη νιώθω. Και απογοήτευση. Για την αδικία. Και για την παρακμή.


......................................................................................................



Χτες ήμουν σε μια συναυλία του Λουδοβίκου των Ανωγείων στη Βαρκελώνη. Και προχτές σε μια ομιλία του ποιητή Μιχάλη Πιερή. Και ένιωθα πολύ συγκινημένη που η γλώσσα μου, ο πολιτισμός μου, η δική μου Ελλάδα συγκινούσε τόσους ανθρώπους σε μια άλλη χώρα. Και ένιωθα πιο μεγάλη συγκίνηση γιατί ήξερα πως γι αυτό ακριβώς άφησα πριν μερικούς μήνες τη χώρα μου και γι αυτό ήρθα εδώ και γι αυτό δουλεύω και μάχομαι καθημερινά, όσο και όπως μπορώ. Για να δείξω σε έναν άλλο κόσμο ότι η Ελλάδα του σήμερα είναι κάτι περισσότερο από την κατεστραμμένη της οικονομία.



"Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει." Την αγαπώ πολύ, από μακριά ακόμα περισσότερο. Αλλά δε θα γυρίσω. Όχι ακόμα. Η φυγή δεν είναι λύση, θα μου πεις. Και θα 'χεις δίκιο. Αλλά πάλι "ο καθείς και τα όπλα του". Όχι, δε θα γυρίσω. Όχι ακόμα.



......................................................................................................



Πέφτω για ύπνο με ένα πλάκωμα στο στήθος.

Στο μυαλό μου στριφογυρίζει η φράση του Καζαντζάκη :


"Ν' αγαπάς την ευθύνη.

Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης.

Αν δε σωθεί, εγώ φταίω."




Να το λέω συχνά στον εαυτό μου για να μην το ξεχάσω.






Μαρία,
5.05.2010

5 σχόλια:

sourgelaki είπε...

den kserw an ta MME theloun na sou prokaloun auti ti thlipsi me auta pou probaloun pantws to katafernoun- mono klamata na sou prokalei i katastasi...

kai to minima panta fwsforizei me neon..."na fugete..."
oxi apla gia na pate allou, alla giati dn uparxei tpt na kaneis edw...

ps.polu fobamai oti k gia tous ispanous erxetai i seira tous..ektos an kanoun mono edw ta peiramata

Maraki...divinamente mortal είπε...

Ελπίζω όταν με το καλό επιστρέψεις στην μαμα πατριδα να θυμασαι τα λογια του ποιητή αλλα και τα δικα σου λόγια για το πόσο αγαπας την χώρα σου.

Θα σου ειναι βαλσαμο και consuelo(δεν μου ερχεται η λεξη στα ελλνικά τωρα) για τις δυσκολες ωρες που θα ερθουν.

Vive La Vie... είπε...

@sourgelaki

Δυστυχώς τα ΜΜΕ είναι ειδικοί στην καταστροφολογία και στο να σπέρνουν τον πανικό. Και στον αποπροσανατολισμό όλων μας, εννοείται.

Και για την Ισπανία είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα, ακολουθούν μετά από μας με μεγάλη "επιτυχία"...

Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να σκεφτόμαστε αισιόδοξα, όσο γίνεται... Αν γίνεται.

Vive La Vie... είπε...

@ Μαράκι

Θα προσπαθήσω να το θυμάμαι, γιατί χωρίς αυτό χάθηκα... Βάλσαμο και παρηγοριά ;) τα λόγια του ποιητή... Και ευθύνη...

Και όπου μας βγάλει...

Vanilla είπε...

πόσο όμοια νιώθω.

Σε φιλώ,
Κ.