Είναι κάποιες στιγμές που νοσταλγώ πολύ την Αθήνα.
Στιγμες που φαντάζομαι μια εικόνα που με "ζεσταίνει" τόσο πολύ και με κάνει να χαμογελώ.
Σήμερα ένιωσα μια τέτοια στιγμή. Η πόλη είχε ήλιο, είναι Κυριακή...
Γύριζα με το τρένο και μπήκε μέσα ένας ακορντεονίστας...
'Αρχισε να παίζει το αγαπημένο μου "Τhose were the days..."-τραγούδι άρρηκτα πια συνδεδεμένο με την Αθήνα μου...
Κι εγώ φαντάστηκα πως ήμουν εκεί, με τους φίλους μου- πόσο μου έλειψαν πάλι...
Κι ήθελα να τρέξω, να τρέξω σαν τον δρομέα* της φωτογραφίας, να πετάξω, να διακτινιστώ, να ζήσω τη στιγμή αυτή...
Έστω και για λίγο...
*Ο "Δρομέας" μού θυμίζει πάντα την παιδική μου ηλικία... Όταν ήμουν μικρή και περνούσαμε με τους γονείς μου, είτε με το αυτοκίνητο, είτε με τα πόδια, δεν είχα καταλάβει τι ήταν... Θα έλεγα ότι σχεδόν με τρόμαζαν οι λοξές πλάκες γυαλιού που εξείχαν... Και μια μέρα νομίζω δεν άντεξα και ρώτησα τους γονείς μου "Μα καλά, τι τα έχουν πεταμένα τόσο καιρό εδώ αυτά τα τζάμια...;" Και είναι σαν να ακούω ακόμα τα γέλια των γονιών μου, οι οποίοι προσπαθούσαν-μάταια- να μου εξηγήσουν ότι πρόκειται για άγαλμα. Δεν μπορούσα να καταλάβω με τίποτα περί τίνος επρόκειτο! Κι όταν μια άλλη μέρα, μετά από καιρό, ξαναπεράσαμε από εκεί, δεν ξέρω πώς, κοίταξα ξαφνικά τον "σωρό από γυαλιά" και τα μάτια μου έλαμψαν: "'Ενας άνθρωπος που τρέχει!", είπα! Και από τότε, ο "σωρός από τα γυαλιά" δεν με τρόμαζε πια, γιατί έχει δώσει τη θέση του σε έναν άνθρωπο που τρέχει.
Και κάθε φορά που περνάω, μεγάλη πια, στέκομαι και τον χαζεύω το "Δρομέα" μου, και η καρδιά μου γεμίζει με γλυκιά θαλπωρή, αυτήν που πάντα μας αφήνουν οι όμορφες παιδικές μας αναμνήσεις....
Μαρία,
27.02.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου