Κυριακή 10 Ιουλίου 2011

El recuerdo más placentero...






Στο βιβλίο που μόλις διάβασα ο πρωταγωνιστής έχει ένα περίεργο χάρισμα: κοιτώντας στα μάτια του άλλου μπορεί να δει την ανάμνηση από την πιο δυσάρεστη αλλά και την πιο ευχάριστη στιγμή του...



Πώς είναι άραγε να κοιτάει κάποιος στα μάτια σου και να βλέπει ό, τι πιο επώδυνο και ό, τι πιο όμορφο έχεις ζήσει ποτέ; Και άραγε πόσο εύκολο είναι να (παρα)δεχτούμε ποια ήταν η δύσκολη, αλλά και η πιο όμορφη στιγμή της ζωής μας;





Αυτά σκεφτόμουν χτες το απόγευμα, περπατώντας στη πόλη που τόσο αγαπώ και αποχαιρετώντας της για το καλοκαίρι... Σκεφτόμουν άραγε ποια είναι η πιο ευχάριστη ανάμνηση που έχω-τη δυσάρεστη δεν τη σκεφτόμουν τόσο-, el recuerdo más placentero en mi vida... Μακάρι να έβρισκα των πρωταγωνιστή αυτού του βιβλίου και να με έβγαζε από την περιέργεια, αν και δεν ξέρω πώς θα με έβρισκε αυτό που θα μου έλεγε...



Περπατούσα στους δρόμους, έτρεχα με το ποδήλατο και στο μυαλό μου χοροπηδούσαν αναμνήσεις γλυκιές, όμορφες και όλες προσπαθούσαν να κερδίσουν τη θέση της πιο ευχάριστης ανάμνησης... Και μέσα στο χορό τον αναμνήσεων, θυμήθηκα μία στιγμή που θα μπορούσε να είναι η πιο ευχάριστη, η πιο γεμάτη στιγμή της ζωής μου (αν και δεν ξέρω αν τελικά είναι...)... Και τότε τα πόδια μου καρφώθηκαν στο έδαφος, κόμποι ανέβηκαν στο λαιμό μου, ένιωσα σαν να μου έδιναν γροθιές στο στομάχι... Αισθάνθηκα ότι έχανα την ισορροπία μου, ότι ζαλιζόμουν, χανόμουν... Βρέθηκα σε ένα παγκάκι καθισμένη, κοιτώντας τον ουρανό που γινόταν μωβ, δεν ξέρω αν σκεφτόμουν, ίσως είχα πάψει να σκέφτομαι, δεν ξέρω αν θυμόμουν, ίσως είχα πάψει ακόμα και να θυμάμαι.



Τώρα το ξανασκέφτομαι.

Θα μπορούσε άραγε η πιο δυσάρεστη στιγμή μας να είναι η στιγμή που νιώσαμε την απώλεια της πιο ευχάριστης;













Μαρία,


10.07.2011

Δεν υπάρχουν σχόλια: