Κάθομαι στο γραφείο του δωματίου μου, αυτό το τεράστιο γραφείο που για πολλά χρόνια υπήρξε το πιο αγαπημένο μου μέρος, αυτό το γραφείο που για ώρες μελετούσα πάνω του αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, αρχαία, μαθηματικά, πανελλήνιες, μαθήματα σχολής, πτυχιακή, προετοιμασία για εξετάσεις υποτροφίας.... Αυτό το γραφείο που βλέπει στο παράθυρο με τα μικρά γλαστράκια, που τόσο επιμελώς τοποθετεί πάντα η μαμά για να τα βλέπω όταν (θέλω να) ξεφεύγει το βλέμμα μου. (Πάντα έλεγα ότι το γραφείο μου θέλω να κοιτάει σε παράθυρο, στο φως, ποτέ σε κάποιον τοίχο.)
Σ' αυτό το γραφείο κάθομαι ξανά- έναν ολιγοήμερο διάλειμμα- όσο διάλειμμα γίνεται- μετά από ένα εξαντλητικό τρίμηνο που μ'έφτασε στα όριά μου και μια υπερκόπωση που κληρονόμησα από αυτό. Ξανακάθομαι λοιπόν εδώ κι όσο κι αν λέω ότι δε θέλω να ξαναδώ γραφείο, ατζέντες και προθεσμίες, για μια βδομάδα, τόσο συμπαθές μου είναι, τόσο το αγαπώ, και νιώθω τόσο όμορφα στον μικρό μου χώρο...
Κάθομαι στο γραφείο μου, κοιτάω την παραπάνω φωτογραφία που τράβηξα τα Χριστούγεννα και σκέφτομαι ότι θέλω να σταματήσει ο χρόνος, να παγώσει, να μην κινείται, να μην περνούν οι μέρες. Να μείνω εδώ στο σήμερα, στο τώρα, στην Αθήνα μου, στις βόλτες στο κέντρο της πόλης, στις ατεεεεέλειωτες συζητήσεις με τους φίλους μου, στις τρέλες της στιγμής που σε κάνουν να μπαίνεις σε ένα μετρό και να καταλήγεις σε κοριτσίστικα πάρτυ άνευ προηγουμένου, στα μεσημεριανά τραπέζια με τους γονείς, σε αυτήν την τόσο όμορφη βιβλιοθήκη μου (μα πότε θα καταφέρω να την μεταφέρω όλη;;;), στην εκδρομή στο χωριό... Σε όλα αυτά που κάθε φορά που επιστρέφω (νομίζω πως έχω καταντήσει γραφική πλέον)τα απολαμβάνω τόσο πολύ, τόοοοσο πολύ, που δε μου φτάνουν οι μέρες.
¡A vivir, que son dos días! :)
Μαρία
02.04.2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου