"Κάθε Μάρτη αρχίζει μιαν άνοιξη..."

"Κάθε Μάρτη αρχίζει μιαν άνοιξη..."

Μ.Αναγνωστάκης

Πόσο θέλω να πιστέψω αυτήν τη φράση. 

Νιώθω τις μέρες βαριές στην πλάτη μου, την κούραση συσσωρευμένη. 

Γύρισα σπίτι μετά από πολλές ώρες δουλειάς. Είχα τόσα πράγματα να κάνω, ένα άρθρο που χρωστάω εδώ και καιρό, αλλά τέσσερα που πρέπει να διαβάσω, ένα κεφάλαιο της διατριβής που ούτε τολμώ να ξεκινήσω... Μία στοίβα με εκκρεμότητες. Μία στοίβα με πράγματα που πρέπει να γίνουν.

Ενώ εγώ ξέρεις τι ήθελα; Να γυρίσω, να βάλω λίγη τζαζ, να μαγειρέψω κάτι γρήγορο, να φάω με μουσική, να διαβάσω λίγο, να γράψω. Να κάνω πράγματα που με ευχαριστούν. Που θέλω. Να φύγω. Να ΞΕ-φύγω. 

Δεν τα έκανα όλα αυτά, αλλά ούτε και τα παραπάνω που έπρεπε να κάνω έκανα. Και ξέρω ότι αύριο το πρωί θα ξυπνήσω με τύψεις και θα νιώθω άσχημα με μένα και με τα όσα δεν έκανα. Που έπρεπε και δεν έκανα.

Και μετά σκέφτομαι, τι χειμώνας κι αυτός... Και δεν φταίνε μόνο οι υποχρεώσεις που κουράζουν. Φταίει ό, τι κουβαλάω μέσα μου. Αυτή η αβεβαιότητα, αυτή η ατέρμονη νοσταλγία του απραγματοποίητου. Φταίει αυτή η συνειδητοποίηση κάθε βράδυ πώς αυτό που περιμένω δεν ήρθε ούτε σήμερα. Κάθε βράδυ. 

Δεν ήρθε(ς) ούτε σήμερα.

Τις προάλλες η Κ. μου έστειλε μια φωτογραφία με την αφιέρωση που της είχα γράψει σε ένα βιβλίο πριν από πολλά χρόνια. Επτά για την ακρίβεια. Η αφιέρωση έλεγε "Αυτό που ψάχνεις αν θέλει, θα σε βρει." Χρόνια μετά, δεν ξέρω αν το πολυπιστεύω. Ή αν μπορώ να το πιστέψω. Όσο κι αν θέλω. 

Γιατί είναι βράδυ και πάλι δε με βρήκε(ς).

Αλλά μπήκε Μάρτης. Κοιτάω τον αριστερό καρπό του χεριού μου και ο "μάρτης" μου το θυμίζει κάθε στιγμή. Ήρθε ο Μάρτης, και "Κάθε Μάρτη αρχίζει μιαν νέα άνοιξη..."

Και πρέπει να πείσω τον εαυτό μου γι αυτό. Πρέπει να το κάνω. Ή μάλλον δεν πρέπει, θέλω. Γιατί στο κάτω κάτω, "την άνοιξη αν δεν τη βρεις, τη φτιάχνεις". 

Μ.
03.03.2014
Βαρκελώνη