Τέσσερις μήνες μετά...

"Το αύριο, το σήμερα

είναι η μεγάλη χίμαιρα..."

Ο χρόνος πέρασε. Πέρασε από εκείνη την τελευταία ανάρτηση στην οποία προσπαθούσα να  βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, προσπαθούσα να δω τα πράγματα αλλιώς. Προσπαθούσα να συνέλθω από τα απανωτά χαστούκια του φθινοπώρου.

Επιστροφή στην Ελλάδα για γιορτές. Πρώτο βράδυ στο χωριό απόψε. Πάνε μήνες από εκείνη την τελευταία ανάρτηση. Αυτό δε σημαίνει ότι όλο αυτό το διάστημα δεν σκεφτόμουν και δεν έγραφα. Και σκεφτόμουν και έγραφα. Αλλά για κάποιο λόγο, ό,τι έγραφα έμενε μισοτελειωμένο, έμενε στα πρόχειρα. Σκόρπιες λέξεις, όχι και τόσο σκόρπιες σκέψεις. 

Πρώτο βράδυ στο χωριό απόψε. Και το μυαλό μου δεν μπορεί να μη γυρίσει πίσω, σ' εκείνο το τελευταίο βράδυ εδώ το καλοκαίρι, τον Αύγουστο, τότε που ο χρόνος μέτρησε αντίστροφα για την αλλαγή. Όπως και τώρα, ξαπλωμένη στο μεγάλο σιδερένιο κρεβάτι κοιτούσα τη θάλασσα και άκουγα τα κύματα... Αργά, όταν τα αδιάκριτα φώτα των μαγαζιών και των σπιτιών σβήνουν και μένει μόνο το φως του φανοστάτη, του φεγγαριού, των αστεριών και του φάρου... Είχα μόλις τελειώσει τη "Μεγάλη Χίμαιρα" του Καραγάτση. Χτες το είδα στο θέατρο σε μία συγκλονιστική παράσταση που δε μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου. Σχήμα κύκλος και πάλι. (Μη με ρωτάς γιατί ψάχνω συμβολισμούς στο καθετί. Δε μπορώ να κάνω αλλιώς.)

Τότε και τώρα. Τέσσερις μήνες σχεδόν. Πρώτη φορά νιώθω ότι οι μήνες από το καλοκαίρι μέχρι τα Χριστούγεννα δεν πέρασαν γρήγορα. Νιώθω ότι έζησα την κάθε μέρα, ένιωσα το βάρος του χρόνου- ειδικά εκείνον τον πρώτο καιρό. Ένιωσα ότι η κάθε μέρα ήταν επιβίωση. Επιβίωση σε ένα καινούργιο, εχθρικό περιβάλλον. Βουτιά στα βαθιά. Η κάθε μέρα ήταν αμφισβήτηση. Τι κάνω; Γιατί το κάνω; Μπορώ να το κάνω; Η κάθε μέρα ήταν ένας μικρός αγώνας, μία πάλη. Η κάθε μέρα ήταν μία ερώτηση: Αντέχεις;

Τέσσερις μήνες μετά έχω απάντηση: αντέχω. 

Στην τελευταία ανάρτηση έγραφα: "Φέτος πρέπει να μάθω να αφήνω τα προβλήματα πίσω και-έστω και για λίγο-να βρίσκω στιγμές που να με κάνουν να βλέπω τα πράγματα αλλιώς. Πρέπει να μάθω να παίρνω αποστάσεις. Να βρω το δικό μου καταφύγιο.

Και, δεν μπορεί, όλο αυτό κάπου θα οδηγεί. Μένει να περιμένω και να δω πού θα με βγάλει..." 

Προσπάθησα να κάνω πράξη αυτό που έγραψα τότε. Να παίρνω αποστάσεις. Να βρω το δικό μου καταφύγιο, αυτό στο οποίο θα μπαίνουν μόνο όσοι θέλω εγώ. Έβαλα αυτήν την άσκηση στον εαυτό μου και νομίζω είμαι σε καλό δρόμο: σήμερα βλέπω τα πράγματα αλλιώς. 

Δεν ξέρω ακόμα πού θα με βγάλουν οι αλλαγές, ξέρω μόνο ότι από αυτές θα μάθω. Έτσι θέλω να βλέπω την κάθε εμπειρία, ως μία ευκαιρία για να μάθω.

Τώρα θα κλείσω τα μάτια και θα κοιμηθώ πιο ήρεμη απ' ό, τι εκείνη τη νύχτα του Αυγούστου.  Και θα ξέρω ότι αυτή η ηρεμία δεν είναι κάτι που ήρθε φυσικά ή που μου χαρίστηκε. Είναι κατάκτηση. Δική μου κατάκτηση. Και σ' αυτήν τη σκέψη ίσως χαμογελάσω κιόλας.

Μ.

27.12.2015

Κυπαρίσσι Λακωνίας